In Reykjavik wordt een oude man dood gevonden in zijn bed. Er wordt uitgegaan van een natuurlijke oorzaak, maar sectie wijst uit dat de hoogbejaarde is gesmoord met een kussen. De politie tast in het duister, want de man hield er nauwelijks vrienden op na, laat staan vijanden. Het enige wat wel vragen oproept, is een paar krantenknipsels uit de Tweede Wereldoorlog over de moord op een jonge vrouw.
De gepensioneerde inspecteur Konráđ (In IJsland doet men nauwelijks aan achternamen) heeft nog geen moment de neiging gehad zich te bemoeien met het werk van zijn vroegere collega’s. Maar de moord op de oude man – of beter gezegd: het stapeltje knipsels – brengt hem weer terug bij zijn jeugd. Hij besluit zich te verdiepen in de zaak en rakelt daarbij een oude moord en een vermissing op.
Indriđason schakelt moeiteloos over naar IJsland in oorlogstijd dat door de Amerikanen en Britten werd bezet en doet verslag van het onderzoek naar de moord op het meisje. De twee betrokken politiemannen lossen de zaak op, hoewel ze beiden niet echt vrede hebben met het resultaat. De voortgang van de oorlog verhindert dat ze nogmaals het dossier kunnen openen.
Trouwe fans van Arnaldur Indriđason zullen altijd een beetje heimwee houden naar zijn Erlendur-reeks. Terecht, want deze fantastische schrijver beleefde hiermee zijn ‘finest hours’.
Voor wie daar echter overheen kan komen, valt er veel te genieten in Erfschuld. Wereldschokkend zijn de gebeurtenissen niet, maar Indriđason tekent ze met zo’n fijn penseel, met zo’n scherp oog voor detail en sfeer dat je vanzelf het verhaal ingezogen wordt. Hetzelfde geldt voor de personages die hij met mededogen en blijk gevend van een groot observatievermogen neerzet. En de plot? Die is piekfijn en waterdicht.
Geef een reactie