“Het verleden werpt lange schaduwen”

“Sebastian gunt zichzelf geen geluk”

Op het Zweedse platteland wordt een heel gezin vermoord. Vader, moeder en twee zoontjes; in koelen bloede doodgeschoten op een gewone ochtend in de paasvakantie.

Het beeld van het jongste kind dat zich tevergeefs verstopte in een kast snijdt de politiemensen het meest door de ziel. Verder is er bloed, heel veel bloed.

Geen wonder dat het even duurt voordat Torkel Höglund en zijn mensen van de Nationale Recherche zien dat de voetsporen in het bloed niet van een van de jongens zijn. Er was nog een derde kind aanwezig bij de gruwelijke moord. Een logerend nichtje was getuige en lijkt van de aardbodem verdwenen. Ontsnapt of het laatste slachtoffer van de moordenaar?

Misdaadpsycholoog Sebastian Bergman verplaatst zich in de gedachtewereld van het meisje en weet haar te vinden. Omdat ze weigert te praten en aangeeft dat ze zich alleen veilig voelt met hem in de buurt, ontfermt Bergman zich over haar en haar moeder. Vanwege de herinneringen aan zijn overleden dochtertje doet hem dit meer dan hem lief is.

Het stille meisje ****is het vierde deel van de Bergmankronieken. Het is aan te raden om deze boeken op volgorde te lezen, want de verhaallijnen rondom de vaste personages in de serie lopen gewoon door.

Evenals de overige delen in de reeks is dit een uitstekende thriller met een goed, verrassend plot. Ook met Bergman en de mensen om hem heen gebeurt weer het nodige, met een tergende cliffhanger als toegift. Alleen daarom al is het reikhalzend uitkijken naar het volgende boek.

Sebastian Bergman en zijn collega’s zijn een schepping van het Zweedse schrijversduo Hjorth Rosenfeldt. Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt hebben beiden een grote reputatie opgebouwd als scenaristen. Rosenfeldt, die overigens ook acteur is, tekende voor het script van de populaire serie The Bridge.

De twee kenden elkaar al een tijdje, maar werkten voor het eerst samen toen ze een boek van Henning Mankell bewerkten voor televisie. Dat beviel zo goed dat ze samen een nieuwe detectiveserie creëerden voor de televisie met de acteur Rolf Lassgård in de hoofdrol. Omdat deze liever geen politieman meer wilde spelen (zoals Gunvald Larsson in de Martin Beckverfilmingen uit 1993/94 en in de rol van Wallander) besloten ze van hem een profiler te maken.

Hjorth: “We wisten van het begin af aan dat Bergman iemand moest zijn die you love to hate. Bergman heeft een tragisch leven gehad door de dood van zijn vrouw en dochter tijdens de tsunami in 2004. Daardoor kan je iets van begrip opbrengen voor zijn handelen, maar door zijn seksverslaving, zijn dwangmatige gelieg en zijn lompe gedrag vervreemdt hij voortdurend iedereen met wie hij in contact komt.”

“ Soms zijn we zelf verbaasd wat voor een botte beer hij nu weer is. Maar uiteindelijk is hijzelf degene die het meest wordt gekwetst. “, voegt Rosenfeldt toe. “Onbewust vindt hij dat hij geen geluk verdient.”

Toen van hogerhand het besluit werd genomen om de televisieserie niet te gaan filmen – omdat deze niet op een bestaande thriller was gebaseerd – besloten de mannen er een boek van te maken. Even later kreeg de serie tóch groen licht.

“Een krankzinnige tijd,” herinnert Hjorth zich. “We werkten aan de serie en het boek tegelijk. Heel ingewikkeld. Later schreven we het tweede boek eerst en volgde de verfilming. Dat was prima, mensen zijn het ook gewend dat het boek er eerder is, dan de film.”

Rosenfeldt: “Het is overigens een stuk gecompliceerder om een boek te schrijven dan een scenario. Met een scenario heb je een soort schets in handen die wordt uitgewerkt door de regisseur, cameramensen en de acteurs. Maar als boekschrijver moet je alles invullen: de personen, de omgeving, de tijd. In het begin kreeg ik het er behoorlijk benauwd van. Nu vind ik het leuk en weten we ook hoe we met al die elementen moeten spelen.”

Hjorth: “We plotten het verhaal per hoofdstuk en dan gaan we schrijven. Wie bij een bepaald gedeelte een sterk gevoel heeft, schrijft dat. Ook hebben we voorkeuren voor bepaalde personages.”

Het is interessant om te zien hoe de chemie tussen Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt is. Ze hebben aan een half woord voldoende om elkaar te begrijpen en vullen elkaar ook voordurend aan. De humor tussen de twee schrijvers is aanstekelijk. Maar er zijn ook behoorlijke verschillen.

Michael Hjorth knikt en glimlacht bij de herinnering: “Toen we voor het eerst samen schreven, kwam ik er bij het tweede hoofdstuk al achter dat Hans een echte controlfreak is. “

Dit wordt onmiddellijk bevestigd door Rosenfeldt: “Het moet op mijn manier. Daarom ben ik verantwoordelijk voor de eindredactie en lees ik het manuscript keer op keer door en zorg dat alles één geheel wordt en dat er geen gaten in de plot zitten. Alles moet kloppen.”

Hjorth maakt een wegwuivend gebaar: “Ik moet er niet aan denken om dat te doen. Ik schrijf mijn stuk en kijk alleen maar vooruit. Terwijl Hans altijd eerst wat hij gisteren heeft geschreven redigeert en dan pas verder gaat. Overigens schrijft hij ook liever de dialogen, terwijl ik een voorkeur heb voor de innerlijke stem. Die heb je niet bij een scenario en ik vind het een uitdaging die te schrijven. Als je zo’n innerlijke stem goed beheerst kun je er veel mee doen in een thriller.”

Over één ding zijn Hjorth en Rosenfeldt het eens: hun thrillers moeten altijd eindigen met een onvervalste cliffhanger. Rosenfeldt: “Die luidt soms een ontwikkeling in waarvan we zelf nog niet weten wat we er mee aan moeten, maar dat geeft niet. Dat hoort bij het vak.”

Uitg. Cargo

[bol_product_links block_id=”bol_559fa1a5e62e5_selected-products” products=”9200000036222221″ name=”boeken” sub_id=”” link_color=”313138″ subtitle_color=”444C5C” pricetype_color=”51645E” price_color=”ABBCB0″ deliverytime_color=”444C5C” background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”0″ admin_preview=”1″]