Terug naar de seventies

Interview Karin Slaughter

De nieuwste thriller van Karin Slaughter, Veroordeeld  speelt in de jaren zeventig, maar is niet bepaald een aflevering van Starsky and Hutch. Ja, de wijde pijpen zijn er en de puntkragen ook. Maar daar houden de overeenkomsten wel op.

Veroordeeld is namelijk rauw, meedogenloos en hard, maar bevat gelukkig voldoende mededogen om het een uitstekende thriller te maken. Kortom; een echte Slaughter.

De jonge weduwe Kate Murphy heeft net haar opleiding aan de politieacademie afgerond en begint aan haar eerste echte werkdag bij de politie van Atalanta. Geen best moment, want zojuist is er weer een agent vermoord door een seriemoordenaar die zich richt op de politie. Ook haar collega Maggie Lawson heeft het niet makkelijk, want ze weet dat haar broer niet de hele waarheid heeft verteld over de moord op zijn partner.

Schokkend is het onverbloemde racisme, seksisme en welke vorm van discriminatie dan ook die de mannen op het hoofdbureau van Atalanta tentoonspreiden. Alleen met een dikke laag eelt op hun ziel kunnen hun vrouwelijke collega’s zich staande houden. Was het echt zó erg?

Karin Slaughter neemt een slok water en steekt van wal: “Voor een ander boek dat ook in de jaren zeventig speelt, had ik al veel onderzoek gedaan naar die periode. Er zijn veel overeenkomsten met de huidige tijd, nu zitten we ook vast in een oorlog die we niet willen en gaat het slecht met de economie.”

“Verder heb ik veel gepraat met politievrouwen die die tijd echt meegemaakt hebben. Het was heel opvallend dat de verhalen er op hilarische wijze uit kwamen. Ze lagen allemaal dubbel bij het ophalen van de herinneringen. Zo gingen ze ermee om, het was nu eenmaal beter te lachen dan te huilen.”

“Maar wat er in Veroordeeld staat over poep in de locker, het masturberen in een tas en het betasten als ze door een groep collega’s moesten lopen; dat is allemaal echt gebeurt. Al dat geweld kwam voort uit angst voor verandering, de mannen waren bang voor machtsverlies thuis én op het werk.”

Een verrassend aspect van Veroordeeld is de Nederlandse achtergrond van Kate. Haar moeder en grootmoeder – ‘oma’ zoals Slaughter haar liefkozend noemt – zijn van joodse afkomst en hebben beiden het concentratiekamp overleefd.

Het was belangrijk voor Slaughter dat dit stukje geschiedenis verteld werd. Volgens haar weten de Amerikanen nauwelijks iets van Nederlands in de Tweede Wereldoorlog. Polen en Duitsland; die verhalen kennen ze, maar van de Hongerwinter weten ze niets.

Sinds jaar en dag heeft Karin Slaughter een speciale band met Nederland. Ze houdt van ons land en heeft er veel fans: “Eng, hoor! Mijn Nederlandse lezers zijn buitengewoon kritisch en laten het me onverbloemd weten als er iets niet klopt.”

Dat laatste zal niet snel het geval zijn, want de schrijfster is zeer perfectionistisch en doet haar uiterste best om fouten te voorkomen. Voor dit boek bezocht ze onder andere het Joods Historisch Museum, de synagoge in Amsterdam en de Hollandsche Schouwburg.

Ze zal de eerste zijn om toe te geven dat ze de lat hoog legt, maar: “Ik ervaar dat niet als een negatieve druk, ik ben niet in een wedstrijd met een ander verwikkeld, alleen met mezelf. De schrijffase is altijd een vermoeiende tijd. Ik slaap onrustig, word wakker met een idee en wil dat meteen opschrijven. Daar heb ik speciaal een lichtgevende pen voor gekocht. Voor onder de douche heb ik waterbestendig papier aangeschaft, ik ben nu eenmaal als de dood dat een goed idee me ontglipt door gebrek aan schrijfmateriaal.” (De Telegraaf, 2014)

Uitg. Cargo,. € 19,90