Dit jaar ging de Gold Dagger van de CWA naar de Australiër Michael Robotham. Hij kreeg deze belangrijke onderscheiding van de internationale Crime Writers Association voor Meisje zonder verleden. Robotham won in 2014 eerder een Gold Dagger met Leven of dood, een zelfstandig leesbare thriller. Hij kreeg echter vooral bekendheid met zijn uitstekende serie rondom de psycholoog Joe O’Loughlin waarvan in 2018 De andere vrouw verscheen, het negende en laatste deel.
Identiteit
Met Meisje zonder verleden begon Robotham in 2019 een nieuwe reeks. Centraal staat de tiener Evie Cormac die in een gesloten jeugdinrichting zit. Niemand weet precies hoe oud ze is. Zes jaar eerder werd ze gevonden in een huis waar kort daarvoor een gruwelijke misdaad had plaatsgevonden. Het meisje weigerde echter iets over haar identiteit los te laten en ondanks vele onderzoeken blijft het een raadsel wie ze is. Ze krijgt een naam, een geschatte leeftijd en wordt geplaatst in een gesloten jeugdinrichting.
Maar nu beweert Evie dat ze achttien is en wil ze weg uit de instelling. De psycholoog Cyrus Haven krijgt de taak te beoordelen of ze in staat is zelfstandig te functioneren. Haven raakt in de ban van de fascinerende tiener met haar kaleidoscoopachtige persoonlijkheid die al zoveel heeft meegemaakt. Om te voorkomen dat Evie nog een jaar in de inrichting moet blijven besluit hij in een impuls haar pleegvader te worden en neemt haar in huis. Aan haar bewering dat ze kan zien of mensen liegen hecht hij weinig waarde.
Getuigen
Dat verandert als Haven in zijn hoedanigheid van forensisch psycholoog betrokken raakt bij het onderzoek naar de moord op een tienermeisje. Als Evie zich verveelt en in Havens werkkamer een dvd afspeelt krijgt ze beelden van verhoren te zien. De tiener weet feilloos aan te wijzen welke getuigen liegen, waarmee ze het onderzoek op een heel nieuw spoor zet.
Ondertussen blijft Haven ook op zoek naar het verleden van Evie, hij hoopt dat door het achterhalen van de waarheid het meisje zich veiliger zal voelen. Niets blijkt echter minder waar.
In Meisje zonder leugens, het tweede deel van de serie dat deze zomer verscheen, zet Cyrus Haven de zoektocht naar Evies achtergrond voort. Stukje bij beetje licht hij de sluier over de gruwelijke jeugd van de tiener op. Hij is zich er echter niet van bewust dat hij daarmee Evies vijanden juist op haar spoor zet.
Op verzoek van de politie bestudeert Haven de vermoedelijke zelfmoord van een onlangs gepensioneerde rechercheur. De man had zich na zijn vertrek bij de politie vastgebeten in het dossier van een eerder door hem zelf opgeloste zaak. Kennelijk geloofde de voormalige politieman dat er nog wat losse draadjes opgelost moesten worden.
Naarmate Haven zich verder verdiept in dit dossier realiseert hij zich dat er veel raakvlakken zijn met zijn eigen onderzoek naar de geheimen van Evie. Voor het eerst realiseert de psycholoog zich dat hij zich in een gigantisch wespennest heeft gestoken.
Meesterschap
Over beide boeken kan ik kort zijn: ze bewijzen wederom het meesterschap van Michael Robotham. Wat kan die man schrijven! Als geen ander weet hij in de huid van zijn personages te kruipen waardoor je hen onmiddellijk in je hart sluit. Dat de getroebleerde zielen van Evie Cormac en Cyrus Haven elkaar vinden in een ontroerende vriendschap maakt Robotham volkomen geloofwaardig.
Het duo vormt een stevig fundament onder twee zeer verschillende thrillers. In Meisje zonder verleden zet Robotham de toon en brengt hij Evie en Haven tot leven. Dat de schrijver vader is van drie dochters is duidelijk te merken aan de manier waarop hij haar aan het woord laat. Het boek heeft het tempo en de sfeer van goede geplotte whodunnit tegen de achtergrond van Evies geheimzinnige verleden.
Meisje zonder leugens is veel donkerder van toon en draait vrijwel volledig om Evies verhaal. Het tempo ligt adembenemend hoog waardoor het bijna niet weg te leggen is. Het merendeel van Evies verleden wordt in dit boek blootgelegd en het is inderdaad zo verschrikkelijk als je als lezer al vermoedde. Robotham weet dit onverbloemd duidelijk te maken zonder in gruwelijke details te treden.
Hoewel er al veel over Evie bekend is geworden, is nog niet alles duidelijk. Hopelijk volgt Robotham met een derde deel waarin de sterke kanten van de eerste twee boeken zich verenigen. Ik kijk er naar uit.
Michael Robotham, Meisje zonder verleden € 20,99, Meisje zonder leugens € 20,99. Uitgeverij Cargo.
Ook de stamboom van inspecteur en profiler Unai López de Ayala is al generaties lang vergroeid met Vitoria. In De riten van het water maken we verder kennis met deze bevlogen en gevoelige politieman. Unai krijgt een grote schok te verduren als een jeugdvriendin volgens een duizenden jaren oud Keltisch ritueel wordt vermoord. De zwangere vrouw was aan haar voeten opgehangen en tot aan haar schouders ondergedompeld in een bronzen ketel vol water. Als uit onderzoek blijkt dat er al eerder een jonge vrouw op een dergelijke manier is vermoord en er ook nog een derde rituele moord is gepleegd weten Unai en zijn collega’s dat ze het op moeten nemen tegen een seriemoordenaar. Alle moorden leiden terug naar de zomer van 1992 toen Unai met een aantal vrienden meewerkten aan een historisch project van de universiteit.
In het derde deel van de trilogie neemt García Sáenz de Urturi je mee naar de middeleeuwse geschiedenis van Vitoria. Het verhaal begint met de feestelijke presentatie van De heren van de tijd, een historische roman die zich afspeelt in het Vitoria van 1192. De bijeenkomst komt chaotisch ten einde als er een dode man wordt gevonden. Autopsie wijst uit dat hij is vergiftigd met een goedje dat al in de middeleeuwen werd gebruikt als lustopwekker. Als Unai een paar dagen later eindelijk tijd heeft om De heren van de tijd te lezen, realiseert hij zich dat de moord tijdens de boekpresentatie nagenoeg volledig overeenkomt met de gewelddadige dood van een van de romanpersonages. Meer overeenkomstige moorden volgen en het spoor leidt naar de laatste telg van een eeuwenoud geslacht. Unai heeft al zijn vaardigheden als profiler nodig om de waarheid achter de moorden te achterhalen.
De Britste Sharon Bolton behoort tot mijn favoriete thrillerauteurs. Haar reeks met de eigengereide politievrouw Lacey Flint in de hoofdrol speelt zich af in Londen, maar in een ander Londen dan dat van de toeristen. De onbekende, duistere en soms nauwelijks toegankelijke kant van de Britse hoofdstad voegt een onweerstaanbaar element toe aan deze lekker gecompliceerde serie.
Nu is er dan een nieuwe standalone van Sharon Bolton uitgekomen. ‘Op de vlucht’ begint in de ruige heuvels tussen Engeland en Schotland. Een ballonvaart in de vroege ochtend verandert van het ene moment op het andere in een ramp als de passagiers vanuit de lucht een moord zien gebeuren op de grond. Een paar seconden houdt Jessica Lane de blik vast van de moordenaar en het lijkt of de wereld even stilstaat. Dan grijpt de man zijn geweer en begint te schieten. Uiteindelijk is Jessica de enige die ontkomt aan de nietsontziende moordenaar.
Het leven op de Falklandeilanden is hard en meedogenloos. Eén inschattingsfout en de natuur slaat genadeloos toe. Dat is iets waar de eilanders mee hebben leren leven en in zekere zin vrede mee hebben.
Sinds ik mijn eerste Sherlock Holmes-verhaal las heb ik een fascinatie voor detectiveverhalen die spelen rond het einde van de negentiende eeuw. Niet alleen voor het werk van Arthur Conan Doyle zelf, maar ook voor de pastiches ervan die veelvuldig verschenen.