Reizen met de trein heeft altijd al tot de verbeelding gesproken bij schrijvers van spannende verhalen. Klassiek is natuurlijk de scène in Agatha Christies De trein van 16.50 waarin Mrs McGillicuddy in een naastrijdende trein een moord zag. Niemand geloofde haar verhaal, behalve Miss Marple die wist dat haar nuchtere vriendin zoiets eenvoudigweg niet had kúnnen verzinnen.

Of het gegeven dat je in de betrekkelijke anonimiteit van de trein je ziel en zaligheid bloot kunt leggen aan iemand die je toch nooit meer ziet, met alle gevolgen van dien. Zoals dat gebeurt in Strangers on a train van Patricia Highsmith, bekender van de verfilming door Alfred Hitchcock.

En dan is er nu Rachel Watson die elke dag de trein neemt naar haar werk. Telkens weer staat ze stil bij een rood sein en maakt ze heel even deel uit van het gelukkige leven van een jong stel. Een leven dat tot voor kort erg op dat van haar leek.

Geleidelijk aan maken we kennis met deze doodongelukkige jonge vrouw wier perfecte bestaan ophield toen ze uit verdriet om haar onvruchtbaarheid steeds meer begon te drinken. Uiteindelijk raakt ze alles wat haar dierbaar is kwijt. Het enige wat haar nog rest is mijmeren over haar oude leventje als ze in de trein zit.

En zelfs dat verandert als de vrouw van het echtpaar dat ze altijd zo benijdde spoorloos verdwijnt. Iedereen staat voor een raadsel, maar Rachel weet dat ze iets gezien heeft dat met de vermissing te maken kan hebben. Maar of ze wordt geloofd?

Wat Het meisje in de trein sterk maakt is Rachel. Zelden zo’n irritant personage meegemaakt; een verademing in de thrillerwereld. Ze zwelgt in zelfmedelijden, ziet alleen maar wat ze niet heeft en is blind voor degenen die wel voor haar klaar staan. Dat ze op onderzoek uitgaat, is aanvankelijk uit eigenbelang, later niet meer. Dan groeit ze ook als mens. De kleurrijke, beeldende schrijfstijl van Paula Hawkins geeft het boek een bijna visuele diepte. Geen wonder dat de filmrechten zo snel verkocht werden.

Paula Hawkins vertelt haar verhaal via verschillende personages en in wisselende tijden. Hoewel dat vaak een prima werkwijze is om een intrige op te bouwen, is het hier wat teveel van het goede. Het boek heeft daardoor soms iets fragmentarisch. Dat biedt de schrijfster natuurlijk wel mogelijkheden om de lezer op het verkeerde been te zetten, wat ze ook vol overgave doet. Toch komt de – weliswaar spannende – ontknoping voor een aandachtige lezer niet helemaal als een donderslag bij heldere hemel.

Nu maar hopen dat de schrijfster na haar zo spectaculair ontvangen debuut geen writers block krijgt, want Het meisje in de trein maakt erg benieuwd naar wat deze vrouw nog meer voor ons in petto heeft.

Uitg. Bruna