Stalker: indringend en donker

“We beschrijven geweld in al zijn gruwelijkheid”

Na het lezen van Lars Keplers Stalker kijkt niemand nog onbevangen naar buiten als het donker is. In deze buitengewoon spannende en mooi  geschreven thriller worden ‘s avonds jonge vrouwen door het raam heen gefilmd. Enkele minuten nadat het filmpje op internet is verschenen, slaat de stalker toe en volgt een bloedige moord. De politie staat voor een raadsel en roept de hulp in van hypnotiseur Erik Maria Bark. Tot zijn verbijstering herkent hij het patroon van een oude zaak, onmogelijk want die dader zit al jaren vast…

Alexander en Alexandra Ahndoril vormen samen Lars Kepler. Het stel maakte enige tijd geleden een tour door Nederland en deed o.a. boekhandel Westerhof in Zwolle aan.Daar hadden we een boeiend gesprek over hun werk.
Geanimeerd vertellen ze over hun tijd vóór Lars Kepler. Alexander: “We schreven in die tijd allebei literaire boeken, maar vonden dat heel eenzaam. Alles speelt zich in je hoofd af, je kunt je innerlijke belevingswereld niet delen.”
Zijn echtgenote knikt instemmend en vult aan: “We hadden al vaker geprobeerd om samen te schrijven, zoals jeugdboeken of toneelstukken, maar dat liep alleen maar op geruzie uit.We konden wel goed praten over de films waar we naar keken, elke avond wel een paar. Misdaad, actie, suspence: elk genre als er maar spanning in zat. Zo kwamen we op het idee om thrillers te gaan schrijven, maar als één auteur; anders zou het weer niet werken. Ik wist meteen welke achternaam we zouden kiezen: Kepler, naar de Duitse wetenschapper Johannes Kepler,” zegt Alexander. “Ik koos voor Lars, als eerbetoon aan Stieg Larsson,” vult zijn vrouw aan.

Omdat ze ook nog onder hun eigen naam wilden publiceren besloten de Ahndorils hun identiteit geheim te houden. Hun manuscript verstuurden ze via Hotmail, slechts één medewerker van de uitgeverij werd op de hoogte gesteld. Hypnose verscheen in de zomer en meteen was de identiteit van Lars Kepler onderwerp van speculatie. Er ontstond een ware mediahype.

Hij: “Kranten, televisiezenders en de radio; allemaal waren ze op zoek naar de schrijver achter Kepler. Een radiozender opende zelfs een hotline waarop mensen konden melden wie Kepler volgens hen in het echt was.”
Alexandra neemt het woord over van haar man: “Het was echt krankzinnig, het zal er ook wel mee te maken hebben gehad dat het komkommertijd was, maar toch… Het heeft ongeveer drie weken geduurd. Toen werd er op een avond op de deur van ons zomerhuisje geklopt. Ik had mijn nachtpon al aan dus deed Alexander de deur open. Er ging een aantal flitslichten af, een microfoon werd onder zijn neus geduwd, we schrokken ons rot.“
Haar man: “Toen konden we er niet meer om heen. Uiteindelijk hebben we er geen spijt van. We zijn helemaal niet meer aan ander werk toegekomen, Lars Kepler heeft zo’n vlucht genomen en daar genieten we enorm van. Er komt nog wel eens een tijd dat we hem met onze eigen boeken combineren, maar nu is dat nog te vroeg.”

Inmiddels is de vijfde Lars Kepler verschenen waarin de donkere toon van Slaap, hun vorige boek, wordt voortgezet. Hoeveel geweld kunnen schrijver en lezer hebben?

Alexander: “Er is een limiet, maar daar zijn we nog niet. Het geweld in onze boeken is zeker geen truc. We willen het beschrijven zoals het in al zijn gruwelijkheid is en doen daar ook onderzoek naar door met de politie van Stockholm en medische experts te praten. Het is beslist niet makkelijk om personages aan wie we ons gehecht hebben te laten sterven, maar dat is juist goed. Er moet empathie zijn, anders doen we iets verkeerd. Ondanks alle doden hebben onze boeken toch een positieve strekking, want er vindt altijd gerechtigheid plaats aan het einde.”

Op de vraag waarom ze ervoor hebben gekozen om over het relatief ongevaarlijke vergrijp van stalken te schrijven, antwoordt Alexandra: “Het lijkt onschuldig, maar slachtoffers ervaren het als zeer bedreigend. Het ellendige is dat er geen afdoende wetgeving is om het tegen te gaan, pas als er doden of gewonden vallen kan er opgetreden worden.Een stalker begint vaak klein, maar wil steeds meer en meer. Uiteindelijk is hij totaal geobsedeerd door zijn doelwit. Zelf ben ik ook gestalkt toen ik nog actrice was. Er was een man die me overal volgde, gek werd ik ervan. Op een nacht stond hij in mijn slaapkamer, terwijl ik op de derde verdieping woonde! Ik werd zo verschrikkelijk kwaad dat ik in een soort oervrouw uit het Stenen Tijdperk veranderde en hem er met één zwiep uitgooide. Daarna heb ik nog zeker een uur lang staan trillen. Ik was het min of meer vergeten, maar door het schrijven aan dit boek kwam alles weer naar boven.”

In Stalker keert Joona Linna terug uit zijn zelfgekozen afzondering. De vaste speurder van Lars Kepler is voor geen kleintje vervaard: hij is groot, sterk, blinkt uit in een gevecht van man tot man en is nagenoeg onverwoestbaar. Tot slot spreekt hij met het voor Zweden zo geruststellende Finse accent.

Was ze al enthousiast, Alexandra begint helemaal te stralen als ze het over Joona Linna heeft. “ Het stond voor ons vast dat hij anders dan andere fictieve politiemannen moest zijn. Dus niet gescheiden en aan de drank. We hadden iemand nodig achter wie je je kan verschuilen bij al dat geweld, waar je je veilig bij voelt.”
“Nee, hij is echt geen superman, maar hij ziet het wel als zijn missie om het slachtoffer nooit in de steek te laten. Inmiddels zijn we er achter dat hij nog meer geheimen heeft die nog uit moeten komen. Of hij het in zich heeft om gelukkig te worden?”
Ze kijkt haar man aan.
“Ik denk het niet, maar hij zal wel een soort vrede vinden; berusting.”