Sinds haar grote zus Rachel verdween is Grace volledig geobsedeerd door dit raadsel. Als jong meisje stelde ze al aan de binnenkant van haar kast een prikbord met foto’s en knipsels samen waar een professionele speurder jaloers op zou worden. Helaas bracht ook dat haar niet dichter bij een oplossing.
Tot ze zich op een dag de foto herinnert die ze ooit vond onder de trap van haar ouderlijk huis: een wat ouderwetse beeltenis van een tweeling. Ze vindt het plaatje terug in een boek met verzameld werk van de beroemde fotograaf Carl Louis Feldman. Diezelfde Feldman heeft terecht gestaan voor de moord op een jonge vrouw, maar werd vrijgesproken. Grace weet zeker dat hij wel schuldig is en dat hij ook Rachel heeft ontvoerd, evenals een aantal andere vrouwen.
Na lang zoeken vindt ze Feldman in een tehuis voor demente bejaarden. Ze doet zich voor als zijn dochter en neemt hem mee op een reis door Texas. Door hem te confronteren met de verschillende plaatsen delict hoopt ze hem tot een bekentenis te krijgen.
Helaas loopt dat anders voor Grace. Feldman knapt aanzienlijk op na het vertrek uit het tehuis en blijkt een sluwe metgezel. Hij weet haar meermaals listig om de tuin te leiden in een gevaarlijk kat-en-muisspel. Zal Grace er ooit achter de waarheid van Rachels verdwijning komen?
‘Vergeet mij niet’ is een bizarre roadtrip langs verschillende onopgeloste vermissingen en moorden door een donker en dreigend Texas. Julia Heaberlins personages passen perfect in deze vervreemdende omgeving. Vooral Feldman met zijn vileine geest en onzichtbare vrienden op de achterbank overtuigt. Is de man die af en toe wegzakt in de grauwe vergetelheid van de dementie werkelijk een nietsontziende seriemoordenaar? Uiteindelijk ziet Grace de onverbloemde waarheid in een andere foto in een ontknoping die helaas te weinig recht doet aan de door Heaberlin zo perfect opgebouwde spanning.
Arnaldur Indriđason – Valkuil *****
De Tweede Wereldoorlog: IJsland is officieel neutraal, maar wordt toch bezet door Britse en Amerikaanse soldaten. Ze houden zich afzijdig van binnenlandse zaken, maar willen door hun aanwezigheid voorkomen dat de Duitsers het strategisch zo belangrijke land binnenvallen.
De IJslanders proberen zo goed en kwaad als het kan hun gewone leven voort te zetten. Toch is het moeilijk te voorkomen dat er tussen hen en de geallieerden nauwe contacten ontstaan. Niet alleen hebben de IJslandse vrouwen erg veel belangstelling voor de Amerikaanse soldaten, ook spelen zich veel illegale praktijken af in de troebele subcultuur die rondom de militaire bases ontstaat.
Speciaal voor dit soort zaken is een lid van de militaire politie aangesteld. De Canadees Thorson is van IJslandse afkomst, hij werkt nauw samen met Flóvent, een politieman uit Reykjavik.
In Valkuil voert Arnaldur Indriđason, na Erfschuld en Blauwzuur, dit tweetal opnieuw ten tonele. Dit keer is de vondst van een lichaam op het strand bij Reykjavik voor hen het begin van een buitengewoon gecompliceerde zaak.
De dode man lijkt op het eerste gezicht ‘gewoon’ verdronken te zijn, een ijverige student brengt echter aan het licht dat iemand er moedwillig voor heeft gezorgd dat het slachtoffer een gruwelijke dood stierf. Welk motief dreef de dader tot deze wrede moord?
Ondertussen hebben Thorson en Flóvent ook nog hun handen vol aan een steekpartij met dodelijke afloop en de vermissing van een jonge vrouw.
Na zijn afscheid van Erlendur als vast personage leek het of de IJslandse meester moeite had zijn draai te vinden met zijn nieuwe hoofdrolspelers en het decor van de Tweede Wereldoorlog. Blauwzuur en Erfschuld waren weliswaar uitstekende thrillers, maar er ontbrak nog iets. Het leek of de historicus in Indriđason nog de boventoon voerde.
In Valkuil valt alles op zijn plaats. De historicus en de schrijver hebben elkaar helemaal gevonden in dit boek. Als een fijnschilder zet Indriđason de sfeer van Reykjavik in oorlogstijd neer. De personages komen onder zijn hand overtuigend tot leven. Dat geldt zeker voor Thorson en Flóvent aan wie ik me steeds meer ga hechten. Bij de plot heeft Indriđason zijn brille echt hervonden. Deze is intelligent en gelaagd en vanuit een diepgaand inzicht in de krochten van de menselijke geest. Bovendien is ook de spanning weer helemaal terug in Valkuil!
Thriller maakt taboe bespreekbaar
Sara Blaedel schreef De verdwenen Deense uit respect voor haar ouders
Dat de reeks signeersessies met Karin Slaughter en een diner met boekhandelaren de Deense Sara Blaedel niet in de koude kleren is gaan zitten blijkt wel uit haar schorre stem en de sjaal die strak om haar hals zit. Gelukkig is er de service van het chique Amsterdamse hotel dat haar een verzachtend drankje serveert.
Als de kamillethee met honing zijn werk doet, vertelt de schrijfster bevlogen over haar onverwachte carrière als thrillerschrijfster die haar tot een van de meest bekroonde auteurs van Denemarken maakte.
“Het idee dat ik schrijfster zou kunnen worden is nooit in mijn hoofd opgekomen, wel heb ik altijd van misdaadboeken gehouden. Ik heb zelfs enige tijd een kleine uitgeverij gehad die vertaalde Amerikaanse detectives uitgaf. In die tijd werkte ik ook als journaliste en voor een televisieproductiebedrijf.”
Nicci French begint achtdelige thrillerreeks die speelt in Londen
“De stad zit vol met verhalen”
Een wandeling door Londen met Nicci French is een ervaring op zich. Sean French beent met grote stappen van het ene interessante punt naar het andere. Nicci Gerrard legt ondertussen de verbinding met hun uitstekende nieuwe thriller Blauwe maandag die zich volledig in de Engelse hoofdstad afspeelt.
Hoofdpersoon is de eigenzinnige psychiater Frieda Klein. Dol op haar vrienden en familie, maar in haar eigen huis laat ze bijna niemand toe. Ze behandelt een patiënt die indringende dromen heeft waarin hij een jongetje met rood haar en sproeten ontvoerd. Als er net zo’n kind werkelijk wordt gekidnapt, stapt Frieda naar de politie. Het is het begin van een nauwe samenwerking.
Terugkerend thema in het boek zijn de lange, nachtelijke wandelingen die Frieda maakt als ze te onrustig is om te slapen. Zo leert ze haar woonplaats Londen op een heel eigen manier kennen.
[Lees meer…]
Roslund & Hellström schreven indringende thriller over drugsmaffia
“We hebben heel wat levens verspild”
Het is een markant duo: de grote Borge Roslund en de pezige Anders Hellström. Eventjes in Nederland om hun nieuwste boek Drie minuten persoonlijk toe te lichten.
Drie minuten is een rauwe, indringende thriller die direct onder de huid kruipt en daar niet meer vandaan komt tot je de laatste bladzijde hebt gelezen. Voor Ewert Grens het vast personage van het schrijversduo is er een kleine, maar cruciale rol.
Het is een hernieuwde kennismaking met de Zweed Piet Hoffmann die in Colombia als infiltrant voor de Amerikanen werkt. Een rol die hem niet vreemd is, omdat hij in Drie seconden in Stockholm dit soort werk deed. De samenwerking met Hoffmann legt de Amerikanen geen windeieren, dankzij hem hebben ze een groot aantal druglabs kunnen ontmantelen. Maar als een belangrijke Amerikaanse politicus wordt ontvoerd in Colombia slaan de Amerikanen terug met een dodenlijst.
[Lees meer…]
Melanie Raabe beleeft droomdebuut met ‘De val’
“Eén enkele waarheid bestaat niet”
Het leven van de Duitse Melanie Raabe is behoorlijk veranderd: van worstelend schrijfster met een aantal afwijzingen op haar naam naar gevierd bestsellerauteur. Haar debuut De val is inmiddels verkocht aan twintig landen, de filmrechten ervan zijn verworven door Hollywood. De val is een thriller met een bijzondere structuur, psychologische diepgang en een buitengewoon bevredigende ontknoping.
Hoofdpersoon in De val is Linda Conrads die met haar literaire romans grote faam verwierf. Dat de jonge vrouw al tien jaar lang haar monumentale villa niet heeft verlaten, droeg natuurlijk ook bij aan haar bijna mythische reputatie. [Lees meer…]
Kati Hiekkapelto – De kolibrie ****
Ook in Finland is de thriller aan een onstuitbare opmars bezig. Niet alleen worden er veel spannende boeken in het Fins vertaald, maar zijn er verder steeds meer Finse auteurs die zich aan dit genre wagen. Zoals Kati Hiekkapelto van wie deze week De kolibrie verscheen, ze wordt in eigen land als buitengewoon veelbelovend gezien.
Hoofdpersoon is rechercheur Anna Fekete die op haar eerste werkdag haar vuurdoop beleeft als een jonge vrouw op gruwelijke wijze wordt vermoord. Het slachtoffer is tijdens het joggen doodgeschoten met een jachtgeweer. Aan de vreemde ketting in haar zak wordt nauwelijks aandacht geschonken. Dat verandert als niet veel later een tweede lichaam op een trimparcours wordt gevonden. In het trainingspak van de man bevindt zich dezelfde hanger. De politie vreest nu voor een seriemoordenaar en zet zoveel mogelijk mensen in. Helaas weten ze een derde moord niet te voorkomen.
Met De kolibrie heeft Hiekkapelto een stevige basis gelegd voor een veelbelovende serie met rechercheur Anna Fekete als belangrijkste troef. De schrijfster heeft dit personage heel slim vorm gegeven. Jong, knap, intelligent, maar ook vol innerlijke tegenstrijdigheden. Ze is als kind tijdens de oorlog in Joegoslavië naar Finland gevlucht. Toch is ze niet te duiden als Servische vluchteling, want ze behoorde tot een Hongaarse minderheid.
Anna’s complexiteit zet de toon in De kolibrie . Geen getormenteerde zielennood aan de oever van een van de duizend meren, maar alledaagse realiteit zoals racisme, verslaving en seksisme. Dat klinkt zwartgalliger dan De kolibrie is. De strekking van het boek is gelukkig optimistisch en het taalgebruik van Hiekkapelto is mooi, bij vlagen zelfs poëtisch.
Dat de collega’s van Anna het stereotype nauwelijks ontstijgen en de ontknoping van de plot geen schoonheidsprijs verdient, doet daar weinig aan af. Per slot van rekening moet er ook nog iets te groeien vallen.
Uitgeverij Bruna
Lars Kepler schreef thriller over het hiernamaals
De dood uitgedaagd in Playground
Afgelopen zondagmiddag was Utrecht stormachtig en nat. De intocht van Sinterklaas net voorbij, de stad vol kleine Pietjes. Een ietwat verwaaide Alexandra Ahndoril is helemaal weg van de verklede kinderen. “Wat een leuk feest, ik wilde dat wij dat ook hadden.”
Even later zitten we met zijn drieën in een goed gevulde boekhandel Broese om te praten over Playground Lars Keplers nieuwste boek
Wie het al gelezen heeft, zal het er mee eens zijn dat het een van de vreemdste thrillers ooit geschreven is. De Joona Linna-boeken zijn met beide benen op de grond geschreven, maar Playground speelt in het mystieke stadium voor de dood. Ondanks dit vreemde decor is het een buitengewoon spannend verhaal dat je meezuigt in een fantasievolle vertelling die je meteen uit wilt lezen.
Jasmin Pascal-Anderson raakt als militair tijdens een Navo-missie in Kossovo zwaargewond, zozeer dat haar hart enige seconden stil heeft gestaan. In die korte tijd betreedt ze een andere wereld, waar ze moet verblijven tot ze weer terug kan naar de levenden. Als de jonge vrouw bijkomt, kan ze niet geloven dat de geheimzinnige Chinese haven niet echt was.
Jaren later raakt Jasmin met haar zoontje en haar moeder in een ernstig verkeersongeval terecht. Haar moeder komt om, maar Jasmin en Dante raken zwaargewond. Als Dante een zware operatie waarbij zijn hart wordt stilgezet moet ondergaan, besluit Jasmin met hem mee te reizen naar het voorstadium van de dood. Daar heeft ze al haar ervaring als strijder nodig om Dante door de gevaarlijke onderwereld te loodsen. Een bijzondere thriller waarin Lars Kepler alle geschreven en ongeschreven regels aan zijn laars lapt.
Wat was voor Alexander en Alexandra Ahndoril de reden om zo’n ander boek te schrijven?
Hij: “Het is een stand alone, maar we sluiten niet uit dat we nog eens met Jasmin terugkomen. De trigger was voor ons een ervaring die mijn vader ruim tien jaar geleden had. Tijdens een bypassoperatie kreeg hij een soort bijna dood ervaring van een donkere zee en een haven vol met oorlogsschepen. Volgens hem een gevaarlijke, gewelddadige plek. Toen hij na de operatie weer bijkwam, heeft het hem zeker een maand gekost om te accepteren dat het niet echt was wat hij had gezien.”
“Twee jaar geleden is mijn vader echt gestorven, toen ik bij hem zat en zijn hand vasthield, dacht ik na over zijn ervaring destijds en kon die niet van mij afzetten. Toen is het idee ontstaan voor dit boek”
Alexandra: We hadden direct inspiratie, normaal duurt het wel een maand of drie voor we kunnen gaan schrijven, nu ging dat veel sneller. We hebben heel veel research gedaan; naar bijna dood ervaringen, de visie op het hiernamaals in andere culturen, in verdwenen beschavingen. En in plaats van forensische details hebben we ons nu verdiept in allerlei medische zaken.”
Haar echtgenoot legt uit: “Het is een thriller over de liefde van een ouder voor haar kind, hoe ver ga je met het uitdagen van de dood om je kind te redden? Het is ook een thriller vol actie, maar wel op de vreemdste plek die je je maar kunt voorstellen.”
Waarom is de haven waar Jasmin terechtkomt na haar hartstilstand Chinees?
Alexandra: “Daar hebben we voor gekozen, omdat China een van de oudste culturen ter wereld is waar bovendien voorouderverering een grote rol speelt. Dat sprak ons aan; je voorvaderen zijn er niet meer, maar je kunt nog wel een beroep op hen doen. De haven lijkt overigens niet op China, het is juist andersom. China is gevormd naar de haven van het hiernamaals, meegenomen in de herinneringen van degenen die terugkwamen.”
Hoe denken Alexander en Alexandra zelf over het leven na de dood?
Ze kijken elkaar aan en dan neemt Alexandra het woord: “ We zijn natuurlijk wel bang voor het verlies, maar verder denken we daar eigenlijk nooit over na. Het gaat over het hier en nu, we genieten van ons leven, van het schrijven. Over de dood denken we niet na.”
Alexander knikt; hij denkt er net zo over.
Wat een rijkdom!
Henning Mankell overleden
Vandaag is de Zweedse schrijver Henning Mankell overleden aan longkanker. Hij werd 67 jaar.
In mijn hoedanigheid als thrillerrecensent voor De Telegraaf heb ik Henning Mankell drie keer mogen spreken. Twee keer in Nederland waar de schrijver een beetje verveeld, onderuit gezakt in een stoel zijn verhaal deed. Praten met de pers was duidelijk niet zijn meest geliefde tijdsbesteding. De derde keer ontmoette ik hem in Göteborg, in 2010.
Aanleiding voor het interview was het verschijnen van De gekwelde man in Nederland, het laatste boek in de Wallander-reeks. Toen ik mijn blok dichtklapte en verklaarde dat ik genoeg had voor een mooi verhaal ontspande Mankell zichtbaar. Hij begon te vertellen over de keer dat hij als jonge zeeman passagierde in Amsterdam. Hij had door de stad gelopen en was een willekeurige gelegenheid binnen gelopen. Er trad een zangeres op die hem boeide door haar rauwe stem en dito teksten. Later kwam hij erachter wie hij eigenlijk had horen zingen: Janis Joplin.
In de lounge van zijn favoriete hotel zat hij met een biertje voor een enorm raam. Het was zaterdag en in de winkelstraat was veel publiek op de been. Regelmatig keken er mensen naar binnen met een blik van herkenning, want Henning Mankell was een bekende verschijning in eigen land. Waar wij hem voornamelijk kennen van zijn detectiveromans, was hij in eigen land een gezien theatermaker en regisseur en politiek activist. Ook richtte hij een theater in Maputo (Mozambique) op.
Toch zal de wereld Henning Mankell het meest herinneren door zijn thrillers. De prachtige boeken met Kurt Wallander in de hoofdrol. Met deze reeks legde hij een verbinding tussen Sjöwall en Wahlöö, Zweedse thrillerschrijvers van het eerste uur, en de moderne tijd. Maatschappijkritisch zonder te drammen, literair maar wel toegankelijk.
In De gekwelde man koos Mankell ervoor om Wallander van het toneel te laten verdwijnen vanwege Alzheimer. Met dit wrede lot van zijn protagonist dwong de schrijver zichzelf zijn grootste angst onder ogen te zien.
Die is in ieder geval geen bewaarheid geworden.
(Het verhaal dat ik destijds schreef is terug te vinden onder het kopje ‘Interviews’.)
David Lagercrantz – Wat ons niet zal doden****
David Lagercrantz die in opdracht van de erven Larsson het vierde deel van de Millennium-reeks schreef, had twee weken voor de verschijning van Wat ons niet zal doden al zoveel interviews gedaan dat hij zich net zo belaagd door de pers voelde als Julia Roberts in Notting Hill.
Dit vertelde hij eind augustus aan de Britse krant The Guardian. Heel anders zal dat nu niet zijn, want de Zweed zit nog steeds tot over zijn oren in de promotieactiviteiten. Gisteren was hij in Nederland en werd geïnterviewd door Umberto Tan in RTL Late Night. Daar toonde hij zich buitengewoon opgelucht over de positieve ontvangst van Wat ons niet zal doden.
In hetzelfde interview aan The Guardian onthulde Lagercrantz dat hij aanvankelijk de denkfout maakte dat hij zozeer in de huid van Stieg Larrson wilde kruipen dat hij zelfs diens ritme aan ging houden door voornamelijk ’s nachts te werken. Maar daar kwam hij snel op terug en ging aan de slag op de tijden die hij prettig vond.
Dat schrijven ging overigens met de nodige veiligheidsmaatregelen gepaard. Lagercrantz werkte op een vrijstaande computer en alle communicatie over Millennium 4 vond plaats op de ouderwetse manier: op papier. Alles om te voorkomen dat een boek over een van de beste hackers ter wereld gehackt zou worden!
Het is alweer een tijd geleden dat Mikael Blomkvist, journalist bij het maatschappijkritische tijdschrift Millennium, contact heeft gehad met hacker Lisbet Salander. Hij heeft zelf echter genoeg zorgen aan zijn hoofd; het gaat niet goed met Millennium en hij is bang dat het blad te grabbel gegooid zal worden aan het grote geld. Als een bekende wetenschapper contact met hem opneemt omdat hij Blomkwist wat te vertellen heeft, ruikt deze een scoop die Millennium wel eens zou kunnen redden. Vlak voor Blomkwists ontmoeting met de geleerde wordt deze voor de ogen van diens zoon August vermoord.
Verschillende partijen hebben er belang bij dat het kind niets loslaat. In eerste instantie lijkt dat gevaar niet aanwezig, de jongen is zwaar autistisch en praat niet.
Het kind is echter een ‘savant’; een autist begiftigd met een uitzonderlijk talent. Hij kan fotografisch precieze tekeningen maken, waardoor de kans bestaat dat de moordenaar van zijn vader geïdentificeerd wordt. Vanaf het moment dat dat bekend wordt, is de jacht op August geopend. Voor de verantwoordelijk instanties is het onmogelijk om de jongen te beveiligen, dat blijkt wel als hij ternauwernood aan een aanslag ontsnapt. Gelukkig grijpt Lisbet Salander net op tijd in en neemt August op geheel eigen wijze onder haar hoede.
Het vierde Millennium deel komt moeizaam op gang; er worden veel personages geïntroduceerd en uitvoerige technische uiteenzettingen halen de vaart uit het verhaal. Maar met de moord op de wetenschapper begint het balletje te rollen en ontvouwt de plot zich in al zijn finesses. David Lagercrantz weet de verschillende verhaallijnen mooi met elkaar te verweven.
De grote kracht van Wat ons niet zal doden is echter de terugkeer van Lisbet Salander. Deze briljante vrouw met haar caleidoscopische persoonlijkheid heeft nog veel onontdekte facetten. Die rijkdom aan mogelijkheden wordt door Lagercrantz slim benut. De introductie van een nieuwe – op klassieke leest geschoeide – vijand roept verwachtingen op voor een vijfde deel.
Uitg. Signatuur