Nicci French begint achtdelige thrillerreeks die speelt in Londen

6 juli 2016 Door Els Roes Reageer

“De stad zit vol met verhalen”

Een wandeling door Londen met Nicci French is een ervaring op zich. Sean French beent met grote stappen van het ene interessante punt naar het andere. Nicci Gerrard legt ondertussen de verbinding met hun uitstekende nieuwe thriller Blauwe maandag die zich volledig in de Engelse hoofdstad afspeelt.

Hoofdpersoon is de eigenzinnige psychiater Frieda Klein. Dol op haar vrienden en familie, maar in haar eigen huis laat ze bijna niemand toe. Ze behandelt een patiënt die indringende dromen heeft waarin hij een jongetje met rood haar en sproeten ontvoerd. Als er net zo’n kind werkelijk wordt gekidnapt, stapt Frieda naar de politie. Het is het begin van een nauwe samenwerking.

Terugkerend thema in het boek zijn de lange, nachtelijke wandelingen die Frieda maakt als ze te onrustig is om te slapen. Zo leert ze haar woonplaats Londen op een heel eigen manier kennen.
[Lees meer…]

Roslund & Hellström schreven indringende thriller over drugsmaffia

3 juli 2016 Door Els Roes Reageer

“We hebben heel wat levens verspild”

Roslund & Hellstrom ©Foto: Peter Knutson — Foto: Peter Knutson

Het is een markant duo: de grote Borge Roslund en de pezige Anders Hellström. Eventjes in Nederland om hun nieuwste boek Drie minuten persoonlijk toe te lichten.

Drie minuten is een rauwe, indringende thriller die direct onder de huid kruipt en daar niet meer vandaan komt tot je de laatste bladzijde hebt gelezen. Voor Ewert Grens het vast personage van het schrijversduo is er een kleine, maar cruciale rol.

Het is een hernieuwde kennismaking met de Zweed Piet Hoffmann die in Colombia als infiltrant voor de Amerikanen werkt. Een rol die hem niet vreemd is, omdat hij in Drie seconden in Stockholm dit soort werk deed. De samenwerking met Hoffmann legt de Amerikanen geen windeieren, dankzij hem hebben ze een groot aantal druglabs kunnen ontmantelen. Maar als een belangrijke Amerikaanse politicus wordt ontvoerd in Colombia slaan de Amerikanen terug met een dodenlijst.
[Lees meer…]

Melanie Raabe beleeft droomdebuut met ‘De val’

20 januari 2016 Door Els Roes Reageer

“Eén enkele waarheid bestaat niet”

Raabe Melanie © Christian Faustus — Foto: Christian Faustus

Het leven van de Duitse Melanie Raabe is behoorlijk veranderd: van worstelend schrijfster met een aantal afwijzingen op haar naam naar gevierd bestsellerauteur. Haar debuut De val is inmiddels verkocht aan twintig landen, de filmrechten ervan zijn verworven door Hollywood. De val is een thriller met een bijzondere structuur, psychologische diepgang en een buitengewoon bevredigende ontknoping.

Hoofdpersoon in De val is Linda Conrads die met haar literaire romans grote faam verwierf. Dat de jonge vrouw al tien jaar lang haar monumentale villa niet heeft verlaten, droeg natuurlijk ook bij aan haar bijna mythische reputatie. [Lees meer…]

Kati Hiekkapelto – De kolibrie ****

14 januari 2016 Door Els Roes Reageer

De kolibrie-Kat Hiekkapelto — Uitgeverij Bruna

Ook in Finland is de thriller aan een onstuitbare opmars bezig. Niet alleen worden er veel spannende boeken in het Fins vertaald, maar zijn er verder steeds meer Finse auteurs die zich aan dit genre wagen. Zoals Kati Hiekkapelto van wie deze week De kolibrie verscheen, ze wordt in eigen land als buitengewoon veelbelovend gezien.

Hoofdpersoon is rechercheur Anna Fekete die op haar eerste werkdag haar vuurdoop beleeft als een jonge vrouw op gruwelijke wijze wordt vermoord. Het slachtoffer is tijdens het joggen doodgeschoten met een jachtgeweer. Aan de vreemde ketting in haar zak wordt nauwelijks aandacht geschonken. Dat verandert als niet veel later een tweede lichaam op een trimparcours wordt gevonden. In het trainingspak van de man bevindt zich dezelfde hanger. De politie vreest nu voor een seriemoordenaar en zet zoveel mogelijk mensen in. Helaas weten ze een derde moord niet te voorkomen.

Met De kolibrie heeft Hiekkapelto een stevige basis gelegd voor een veelbelovende serie met rechercheur Anna Fekete als belangrijkste troef. De schrijfster heeft dit personage heel slim vorm gegeven. Jong, knap, intelligent, maar ook vol innerlijke tegenstrijdigheden. Ze is als kind tijdens de oorlog in Joegoslavië naar Finland gevlucht. Toch is ze niet te duiden als Servische vluchteling, want ze behoorde tot een Hongaarse minderheid.

Anna’s complexiteit zet de toon in De kolibrie . Geen getormenteerde zielennood aan de oever van een van de duizend meren, maar alledaagse realiteit zoals racisme, verslaving en seksisme. Dat klinkt zwartgalliger dan De kolibrie is. De strekking van het boek is gelukkig optimistisch en het taalgebruik van Hiekkapelto is mooi, bij vlagen zelfs poëtisch.

Dat de collega’s van Anna het stereotype nauwelijks ontstijgen en de ontknoping van de plot geen schoonheidsprijs verdient, doet daar weinig aan af. Per slot van rekening moet er ook nog iets te groeien vallen.

Uitgeverij Bruna

Lars Kepler schreef thriller over het hiernamaals

17 november 2015 Door Els Roes Reageer

De dood uitgedaagd in Playground

Afgelopen zondagmiddag was Utrecht stormachtig en nat. De intocht van Sinterklaas net voorbij, de stad vol kleine Pietjes. Een ietwat verwaaide Alexandra Ahndoril is helemaal weg van de verklede kinderen. “Wat een leuk feest, ik wilde dat wij dat ook hadden.”

Even later zitten we met zijn drieën in een goed gevulde boekhandel Broese om te praten over Playground Lars Keplers nieuwste boek

Wie het al gelezen heeft, zal het er mee eens zijn dat het een van de vreemdste thrillers ooit geschreven is. De Joona Linna-boeken zijn met beide benen op de grond geschreven, maar Playground speelt in het mystieke stadium voor de dood. Ondanks dit vreemde decor is het een buitengewoon spannend verhaal dat je meezuigt in een fantasievolle vertelling die je meteen uit wilt lezen.

Jasmin Pascal-Anderson raakt als militair tijdens een Navo-missie in Kossovo zwaargewond, zozeer dat haar hart enige seconden stil heeft gestaan. In die korte tijd betreedt ze een andere wereld, waar ze moet verblijven tot ze weer terug kan naar de levenden. Als de jonge vrouw bijkomt, kan ze niet geloven dat de geheimzinnige Chinese haven niet echt was.

Jaren later raakt Jasmin met haar zoontje en haar moeder in een ernstig verkeersongeval terecht. Haar moeder komt om, maar Jasmin en Dante raken zwaargewond. Als Dante een zware operatie waarbij zijn hart wordt stilgezet moet ondergaan, besluit Jasmin met hem mee te reizen naar het voorstadium van de dood. Daar heeft ze al haar ervaring als strijder nodig om Dante door de gevaarlijke onderwereld te loodsen. Een bijzondere thriller waarin Lars Kepler alle geschreven en ongeschreven regels aan zijn laars lapt.

Wat was voor Alexander en Alexandra Ahndoril de reden om zo’n ander boek te schrijven?

Hij: “Het is een stand alone, maar we sluiten niet uit dat we nog eens met Jasmin terugkomen. De trigger was voor ons een ervaring die mijn vader ruim tien jaar geleden had. Tijdens een bypassoperatie kreeg hij een soort bijna dood ervaring van een donkere zee en een haven vol met oorlogsschepen. Volgens hem een gevaarlijke, gewelddadige plek. Toen hij na de operatie weer bijkwam, heeft het hem zeker een maand gekost om te accepteren dat het niet echt was wat hij had gezien.”

“Twee jaar geleden is mijn vader echt gestorven, toen ik bij hem zat en zijn hand vasthield, dacht ik na over zijn ervaring destijds en kon die niet van mij afzetten. Toen is het idee ontstaan voor dit boek”

Alexandra: We hadden direct inspiratie, normaal duurt het wel een maand of drie voor we kunnen gaan schrijven, nu ging dat veel sneller. We hebben heel veel research gedaan; naar bijna dood ervaringen, de visie op het hiernamaals in andere culturen, in verdwenen beschavingen. En in plaats van forensische details hebben we ons nu verdiept in allerlei medische zaken.”

Haar echtgenoot legt uit: “Het is een thriller over de liefde van een ouder voor haar kind, hoe ver ga je met het uitdagen van de dood om je kind te redden? Het is ook een thriller vol actie, maar wel op de vreemdste plek die je je maar kunt voorstellen.”

Waarom is de haven waar Jasmin terechtkomt na haar hartstilstand Chinees?

Alexandra: “Daar hebben we voor gekozen, omdat China een van de oudste culturen ter wereld is waar bovendien voorouderverering een grote rol speelt. Dat sprak ons aan; je voorvaderen zijn er niet meer, maar je kunt nog wel een beroep op hen doen. De haven lijkt overigens niet op China, het is juist andersom. China is gevormd naar de haven van het hiernamaals, meegenomen in de herinneringen van degenen die terugkwamen.”

Hoe denken Alexander en Alexandra zelf over het leven na de dood?

Ze kijken elkaar aan en dan neemt Alexandra het woord: “ We zijn natuurlijk wel bang voor het verlies, maar verder denken we daar eigenlijk nooit over na. Het gaat over het hier en nu, we genieten van ons leven, van het schrijven. Over de dood denken we niet na.”

Alexander knikt; hij denkt er net zo over.

Wat een rijkdom!

Henning Mankell overleden

5 oktober 2015 Door Els Roes Reageer

Vandaag is de Zweedse schrijver Henning Mankell overleden aan longkanker. Hij werd 67 jaar.

In mijn hoedanigheid als thrillerrecensent voor De Telegraaf heb ik Henning Mankell drie keer mogen spreken. Twee keer in Nederland waar de schrijver een beetje verveeld, onderuit gezakt in een stoel zijn verhaal deed. Praten met de pers was duidelijk niet zijn meest geliefde tijdsbesteding. De derde keer ontmoette ik hem in Göteborg, in 2010.

Aanleiding voor het interview was het verschijnen van De gekwelde man in Nederland, het laatste boek in de Wallander-reeks. Toen ik mijn blok dichtklapte en verklaarde dat ik genoeg had voor een mooi verhaal ontspande Mankell zichtbaar. Hij begon te vertellen over de keer dat hij als jonge zeeman passagierde in Amsterdam. Hij had door de stad gelopen en was een willekeurige gelegenheid binnen gelopen. Er trad een zangeres op die hem boeide door haar rauwe stem en dito teksten. Later kwam hij erachter wie hij eigenlijk had horen zingen: Janis Joplin.

In de lounge van zijn favoriete hotel zat hij met een biertje voor een enorm raam. Het was zaterdag en in de winkelstraat was veel publiek op de been. Regelmatig keken er mensen naar binnen met een blik van herkenning, want Henning Mankell was een bekende verschijning in eigen land. Waar wij hem voornamelijk kennen van zijn detectiveromans, was hij in eigen land een gezien theatermaker en regisseur en politiek activist. Ook richtte hij een theater in Maputo (Mozambique) op.

Toch zal de wereld Henning Mankell het meest herinneren door zijn thrillers. De prachtige boeken met Kurt Wallander in de hoofdrol. Met deze reeks legde hij een verbinding tussen Sjöwall en Wahlöö, Zweedse thrillerschrijvers van het eerste uur, en de moderne tijd. Maatschappijkritisch zonder te drammen, literair maar wel toegankelijk.

In De gekwelde man koos Mankell ervoor om Wallander van het toneel te laten verdwijnen vanwege Alzheimer. Met dit wrede lot van zijn protagonist dwong de schrijver zichzelf zijn grootste angst onder ogen te zien.

Die is in ieder geval geen bewaarheid geworden.

(Het verhaal dat ik destijds schreef is terug te vinden onder het kopje ‘Interviews’.)

David Lagercrantz – Wat ons niet zal doden****

9 september 2015 Door Els Roes Reageer

David Lagercrantz die in opdracht van de erven Larsson het vierde deel van de Millennium-reeks schreef, had twee weken voor de verschijning van Wat ons niet zal doden al zoveel interviews gedaan dat hij zich net zo belaagd door de pers voelde als Julia Roberts in Notting Hill.

Dit vertelde hij eind augustus aan de Britse krant The Guardian. Heel anders zal dat nu niet zijn, want de Zweed zit nog steeds tot over zijn oren in de promotieactiviteiten. Gisteren was hij in Nederland en werd geïnterviewd door Umberto Tan in RTL Late Night. Daar toonde hij zich buitengewoon opgelucht over de positieve ontvangst van Wat ons niet zal doden.

In hetzelfde interview aan The Guardian onthulde Lagercrantz dat hij aanvankelijk de denkfout maakte dat hij zozeer in de huid van Stieg Larrson wilde kruipen dat hij zelfs diens ritme aan ging houden door voornamelijk ’s nachts te werken. Maar daar kwam hij snel op terug en ging aan de slag op de tijden die hij prettig vond.

Dat schrijven ging overigens met de nodige veiligheidsmaatregelen gepaard. Lagercrantz werkte op een vrijstaande computer en alle communicatie over Millennium 4 vond plaats op de ouderwetse manier: op papier. Alles om te voorkomen dat een boek over een van de beste hackers ter wereld gehackt zou worden!

Het is alweer een tijd geleden dat Mikael Blomkvist, journalist bij het maatschappijkritische tijdschrift Millennium, contact heeft gehad met hacker Lisbet Salander. Hij heeft zelf echter genoeg zorgen aan zijn hoofd; het gaat niet goed met Millennium en hij is bang dat het blad te grabbel gegooid zal worden aan het grote geld. Als een bekende wetenschapper contact met hem opneemt omdat hij Blomkwist wat te vertellen heeft, ruikt deze een scoop die Millennium wel eens zou kunnen redden. Vlak voor Blomkwists ontmoeting met de geleerde wordt deze voor de ogen van diens zoon August vermoord.

Verschillende partijen hebben er belang bij dat het kind niets loslaat. In eerste instantie lijkt dat gevaar niet aanwezig, de jongen is zwaar autistisch en praat niet.

Het kind is echter een ‘savant’; een autist begiftigd met een uitzonderlijk talent. Hij kan fotografisch precieze tekeningen maken, waardoor de kans bestaat dat de moordenaar van zijn vader geïdentificeerd wordt. Vanaf het moment dat dat bekend wordt, is de jacht op August geopend. Voor de verantwoordelijk instanties is het onmogelijk om de jongen te beveiligen, dat blijkt wel als hij ternauwernood aan een aanslag ontsnapt. Gelukkig grijpt Lisbet Salander net op tijd in en neemt August op geheel eigen wijze onder haar hoede.

Het vierde Millennium deel komt moeizaam op gang; er worden veel personages geïntroduceerd en uitvoerige technische uiteenzettingen halen de vaart uit het verhaal. Maar met de moord op de wetenschapper begint het balletje te rollen en ontvouwt de plot zich in al zijn finesses. David Lagercrantz weet de verschillende verhaallijnen mooi met elkaar te verweven.

De grote kracht van Wat ons niet zal doden is echter de terugkeer van Lisbet Salander. Deze briljante vrouw met haar caleidoscopische persoonlijkheid heeft nog veel onontdekte facetten. Die rijkdom aan mogelijkheden wordt door Lagercrantz slim benut. De introductie van een nieuwe – op klassieke leest geschoeide – vijand roept verwachtingen op voor een vijfde deel.

Uitg. Signatuur

Val McDermid – De vrouw die niet opgaf ****

7 september 2015 Door Els Roes 1 Reactie

Voor velen is Val McDermid de schrijfster van de succesvolle reeks met profiler Tony Hill in de hoofdrol. Haar zelfstandige titels zijn minder bekend. Jammer, want daar bevinden zich werkelijke juweeltjes onder zoals het briljante De terechtstelling. En Een duister domein uit 2009 waarin McDermid de sympathieke Karin Pirie introduceerde. Zij werkt als rechercheur bij de afdeling cold cases van de politie.

McDermid De vrouw die niet opgaf Zes jaar later heeft McDermid Karin Pirie opnieuw van stal gehaald. In De vrouw die niet opgaf worden onbekende stoffelijke resten gevonden, hoog verborgen in een gebouw dat op de nominatie stond om gesloopt te worden. Vanwege de slechte staat van het lichaam is identificatie van het slachtoffer een moeizaam proces. De lezer tast minder in het duister; aan de hand van een andere verhaallijn tekent zich langzaam maar zeker af wie de onbekende overledene was. Uiteindelijk blijkt de moord zijn oorsprong te hebben in een alweer bijna vergeten strijd: de Balkanoorlog in Kroatië.

De vrouw die niet opgaf bewijst weer waarom Val McDermid tot de top van het genre behoort. Geen nagelbijtende spanning of geweld in al zijn akelige details, maar wel warm menselijke portretten en een goed doorwrocht plot met aandacht voor heden en verleden. In haar terugblikken op gebeurtenissen tijdens de Balkanoorlog schuwt McDermid terecht de realiteit niet.

En, zoals ze al zegt in het interview dat ik met haar had in 2009, geen hoofdrol voor peperdure forensische hoogstandjes maar wel voor het betere speurwerk. Bevestigt door de techniek, dat dan weer wel.

Uitg. Luitingh-Sijthoff

Val McDermid schrijft graag over cold cases

1 september 2015 Door Els Roes Reageer

“Het verleden werpt lange schaduwen”

Dit interview verscheen in 2009 in De Telegraaf. Ik sprak met Val McDermid over Een duister domein, een op zichzelf staande thriller met rechercheur Karen Pirie in de hoofdrol. McDermid had kennelijk een zwak voor haar, want in het onlangs verschenen De vrouw die niet opgaf keert Pirie terug en buigt zich opnieuw over een cold case.

Val McDermid (c Mimsy Moller) — Val McDermid
(c Mimsy Moller)

Twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben spelen in Een duister domein van Val McDermid. Allereerst besluit een dochter na 22 jaar aangifte te doen van de vermissing van haar vader. Rechercheur Karen Pirie van de afdeling Cold Cases gaat over tot een onderzoek.

Bijna tegelijkertijd doet een journaliste op vakantie in Italië de ontdekking van haar leven, in een leegstaande villa vindt ze materiaal dat direct te maken heeft met een spectaculaire ontvoeringszaak met fatale afloop. Dat was in 1984. Waarom ligt er dan een verse plas bloed?

Een duister domein vindt voor een groot deel plaats in een aparte wereld, een die de Schotse bestsellerauteur McDermid goed kent; de mijnwerkersgemeenschap van de provincie Fife. Een belangrijke rol in boek is weggelegd voor de grote staking door de mijnwerkers in 1984.

Val McDermid: “Ik was in 1984 direct betrokken bij de mijnwerkersstaking, omdat ik er als journalist over schreef. Het was zo’n bijzondere tijd dat ik toen al wist dat ik het ooit zou gebruiken in een verhaal. Dat het zo lang zou duren, had ik van tevoren ook niet verwacht.”

“Datzelfde had ik bij die onbewoonde Villa in Toscane, toen we daar tijdens een wandeling eens rondkeken troffen we het net zo als in het boek, alleen de plas bloed ontbrak. Daar in dat vervallen huis, begon het wieltje meteen te draaien: wie? Wat? Waar?”

McDermid, die ook diverse succesvolle series op haar naam heeft staan, schrijft in haar op zichzelf staande thrillers graag over cold cases: onopgeloste zaken uit het verleden.

De schrijfster: “Het verleden werpt lange schaduwen, we hebben allemaal geheimen, al zijn ze nog zo klein. Misdaden uit het verleden glibberen door naar het heden. Door de ontwikkeling van moderne wetenschappelijke technieken worden er veel zaken alsnog opgelost.”

“Maar vergis je niet: de traditionele oplossingmethoden zijn nog steeds heel belangrijk. Series als CSI zijn echt bollocks,” zegt Val McDermid in stevig Schots. “In het werkelijke leven zijn al die technieken te duur om zo veelvuldig te gebruiken en bovendien duurt het vaak heel lang voordat de uitslag binnen is.”

“Daarom blijft het schrijven van een thriller een intellectuele uitdaging. Wat dat betreft is dit de gouden eeuw van de thriller. Een goede detectiveroman is niet snel te gecompliceerd voor de huidige lezers. Als ik mijn verhaal in mijn hoofd kan houden tijdens het schrijven, kunnen mijn lezers het zéker bijhouden. Mijn uitdaging is om hen te blijven verrassen.”

Cilla en Rolf Börjlind ruim twintig jaar succesvol in de misdaad

21 juli 2015 Door Els Roes 1 Reactie

“Het blijft een uitdaging de lezer te misleiden”

Het Zweedse echtpaar Cilla en Rolf Börjlind debuteerde in 2012 met ‘Springvloed’. Dit boek met het gruwelijkste begin uit de thrillerhistorie werd in hun eigen land jubelend ontvangen, 21 landen volgden al snel. Daarna verscheen het uitstekende De derde stem, deel twee van de trilogie met Tom Stilton en Olivia Rönning in de hoofdrol.

Nu ligt Zwarte dageraad **** in de winkels. Een complexe en gelaagde thriller met veel aandacht voor de personages die ons inmiddels behoorlijk dierbaar zijn.

Olivia is gedetacheerd naar de provincie en kan haar draai nog niet echt vinden in het conservatieve mannenwereldje van het politiebureau. Een koelbloedige moord op een peuter verhit de gemoederen nog meer. Is het geadopteerde meisje gedood om haar donkere huidskleur of spelen er andere motieven?

Een gelijksoortige moord in Stockholm geeft Olivia de gelegenheid even terug te keren naar haar thuisbasis om daar te overleggen met haar geliefde vrienden. Ondertussen vindt Tom Stilton een nieuw spoor dat een onopgeloste moord op een prostituee in een ander licht zet.

Hoewel Springvloed hun thrillerdebuut was, waren de Börjlinds niet bepaald onbekend met het schrijversvak. Ze schrijven namelijk al meer dan twintig jaar scenario’s voor televisie. Zo is de ook hier succesvolle serie ‘Beck’ is van hun hand, evenals enige Wallander-afleveringen en ook bewerkten ze de A-group – reeks van Arne Dahl tot een buitengewoon geslaagde televisieserie.

Ondanks dit grote succes besloot het echtpaar om een boek te schrijven. Waarom?

“Je kunt beter vragen waarom nu pas,” glimlacht Rolf. “We hebben regelmatig verzoeken gekregen en dachten er zelf ook al lang over, maar we hadden nog veel plezier met onze scenario’s. Een paar jaar geleden hadden we het een beetje gehad met het bewerken van andermans boeken. We verlangden naar de vrijheid om zelf te schrijven.”

Cilla vult aan: “Met televisiescenario’s zijn we behoorlijk beperkt wat betreft de locaties en het budget. We wilden iets schrijven wat helemaal van ons was. Scenario’s kunnen nog wel eens veranderen in de weg van papier naar film.”

Volgens hen is het verschil tussen een boek en een script niet zo heel groot. Ze hanteren bij beide dezelfde werkwijze. Als eerste wordt de plot in een volledig uitgewerkt schema aan de muur gehangen, inclusief alle scènes, locaties en personages.

Dan begint het schrijven. Cilla: “In een boek moet je alles visualiseren voor de lezer, het was nog wel even zoeken naar de juiste taal daarvoor. Een script bestaat weer voornamelijk uit dialoog.” Rolf: “Het grote voordeel van boeken is dat je de mensen kunt laten denken, het is heel erg leuk om in de geest van een moordenaar te kruipen.“

Stralend vertelt Cilla over hun geesteskinderen: “Omdat we iets anders wilden dan saaie rechercheurs aan een bureau hebben Olivia en Tom gecompliceerde achtergronden waarvan we steeds meer prijs zullen geven. Olivia is jong, gretig en impulsief en heeft nog veel te leren. In de loop van de drie boeken groeit haar persoonlijkheid. Ze wordt taaier, besluitvoller. Haar vertrouwen in een aantal mensen zal beschaamd worden en ook in de liefde moet ze haar weg nog vinden. Tom moet met zijn verleden in het reine komen en maakt daarmee in Zwarte dageraad grote vorderingen.”

Rolf en Cilla leerden elkaar kennen bij een Zweedse comedyserie. Hij was daar schrijver en zij een scriptgirl die steeds meer ging schrijven. Uiteindelijk nam Cilla ontslag en begon het stel voor zichzelf. Hun eerste klus was de serie ‘Beck’, gebaseerd op detectiveromans uit de jaren zeventig van Per Wahlöö en Maj Sjöwall, maar met eigen verhalen, spelend in de jaren negentig.

Inmiddels houden de Börjlinds zich al ruim twintig jaar bezig met misdaadverhalen. Gaat dat niet vervelen?

Nu is de chemie tussen de twee duidelijk te zien. Het lijdt geen twijfel waar de passie ligt. Rolf gaat er eens goed voor zitten: “Allereerst is het ongelofelijk boeiend om een thriller goed te construeren. Het blijft een uitdaging om de lezer op het verkeerde been te zetten. Maar bovenal kun je met misdaadverhalen misstanden uit de maatschappij aan de kaak stellen, in Zwarte dageraad bijvoorbeeld spelen racisme en de opkomst van extreem rechts een belangrijke rol.”

Cilla neemt snel een slokje water en valt hem bij: “We zoeken altijd eerst een sociale actualiteit en schrijven daar het verhaal om heen. Er moet natuurlijk wel een balans zijn. We willen niet preken, maar ook geen inhoudsloos spannend verhaal schrijven.”

Uitg. Bruna